Wywiad z 1998 roku.
- Jest shihan dwukrotnym mistrzem świata w karate. Taki sukces daje w Japonii ogromny prestiż, szczególnie, że uprawia shihan styl kyokushin, uważany powszechnie za „najtwardszą" ze wszystkich odmian starojapońskich sztuk walki.
- Jest na świecie wielu dobrych karateków i nie chciałbym, żeby za bardzo mnie wyróżniać. Kyokushin wszak to przede wszystkim skromność. Pierwszy tytuł mistrzowski wywalczyłem w roku 1979. Drugi - cztery lata później. Pamiętam, ze bardzo wtedy na mnie liczono i gdyby nie udało mi się wywalczyć złotego medalu, z pewnością musiałbym popełnić harakiri (ten rodzaj śmierci samobójczej był wybierany przez samurajów wtedy, gdy tracili oni szacunek nie tylko w oczach otoczenia, ale także własnych - przyp. WS). My, Japończycy
staramy się hołdować tradycji samurajskiej.
Pewne sprawy są dla nas sprawą honoru. Być może Europejczykom trudno to zrozumieć.
- Obecnie karate nie jest już jednak domeną japońskich karateków.
Najlepszy przykład, że złote medale MS wywalczyło też dwóch Polaków:
Ewa Pawlikowska
i Piotr Sawicki.
- Ten fakt jest tylko dowodem na to, iż w ciągu kilku ostatnich dziesięcioleci sztuka kyokushin podbiła cały świat i przestała być dyscypliną hermetyczną. Świetnymi karatekami są nie tylko Polacy lecz także Brazylijczycy, Rosjanie... Uważam zresztą, ze wasi karatecy noszą w sobie podobnego ducha walki jak Japończycy. Są w treningach bardzo rzetelni.
- Hołdujecie zwyczajom samurajskim, ale świat wyzbywa się rygorystycznych idei. Japonia jest dzisiaj równie skomercjalizowana jak Stany Zjednoczone. Czy aby karatecy nie dorabiają sobie tylko wzniosłej ideologii do uprawianej przez siebie dyscypliny?
Rozumiem, co ma pan na myśli. Sport jako taki nie jest mi obcy. W młodości trenowałem piłkę nożną i ping-ponga. Karate zacząłem dopiero uprawiać mając 20 lat. To prawda, ze dzisiaj w moim kraju nikt nie paraduje na ulicy w kimonie i z mieczem u boku. Młodzież farbuje sobie włosy, nosi dżinsy, a nawet zażywa narkotyki. Jakkolwiek ten świat wygląda, człowiek zawsze poszukuje jednak wartości uniwersalnych
, wewnętrznej harmonii i czegoś, co pozwala odnaleźć siłę do licznych
wyzwań, które otrzymuje od życia. Karate kyokushin spełnia te podstawowe potrzeby duchowe. Na tym opiera się jego idea.
- Zdaniem wielu ekspertów, nie jest rzeczą możliwą, by człowiek Zachodu zrozumiał ducha i siłę mieszkańców Dalekiego Wschodu: zen, filozofię Konfucjusza czy Lao Tsy...
- To są jedynie teorie. Postępować szlachetnie i dążyć do ideałów może przecież każdy człowiek.
Odrębność kulturowa me ma tutaj znaczenia. Czy chociażby wy, Polacy nie poświęcaliście życia w imię wolności, sprawiedliwości i braterstwa? Amerykanin Martin Luter King oddał życie za równouprawnienie czarnych i białych, Hindus Ghandi też był wojownikiem pokoju. Japończycy nie są więc narodem wybranym. Każdy człowiek może siebie budować, stawać się silniejszy i bardziej szlachetny. Wiem, że to trudne. Trzeba tylko przezwyciężyć wewnętrzną niemoc i kroczyć odważnie wybraną przez siebie drogą. Podobnie dzieje się w karate. Przykładowo Andrzej Drewniak, szef ruchu kyokushin w Polsce, przebywał w Japonii prawie 2 lata, przeszedł wręcz katorżniczy trening, lecz wszystkiemu podołał. Może dlatego był jednym z najbardziej ulubionych uczniów z zagranicy twórcy stylu kyokushin, Masutatsu Oyamy.
- Ma shihan już prawie pięćdziesiąt lat. Czym więc jest dla shihana karate?
- Karate to moje życie. Tylko tyle mogę powiedzieć. Pewnych rzeczy nie można bowiem wyrazić słowami.
- Ale czy do spełniania ideałów konieczne jest zadawanie przeciwnikowi ciosów? Walka?
Mówiłem już o tradycji samurajskiej. Walka jest więc integralną częścią karate. Proszę jednak pamiętać, iż ta sztuka walki to nie to samo, co boks. Nam zależy przede wszystkim na rozwoju psychiki, duchowej siły, która pozwala człowiekowi lepiej rozumieć otaczającą go rzeczywistość. Sądzę
zresztą, że taki właśnie powinien być cel każdej dziedziny ludzkiego życia: nauki, sztuki, sportu...
Jestem dwukrotnym mistrzem świata, lecz wiem, iż, jako karateka
mam jeszcze długą drogę przed sobą, żeby zrealizować ideały kyokushin. W tej dyscyplinie nie chodzi bowiem
o zwyciężanie podczas zawodów. Nasz wielki mistrz, Masutatsu
Oyama powiedział, że prawdziwymi zwycięzcami są ci, którzy
zwyciężają w pojedynkach dnia codziennego.
- Do Polski przyjechał shihan po raz pierwszy. Czy nasi karatecy mogą liczyć w przyszłości na szersze kontakty z dwukrotnym mistrzem świata?
- Mam nadzieję, że tak. Wasi ludzie bardzo angażują się w treningi, więc powrócę do Polski z przyjemnością.
- Dziękuję za rozmowę.
Dziękuję również i proszę serdecznie pozdrowić ode mnie wszystkich czytelników „Budo Karate".
Rozmawiał WOJCIECH SZCZAWIŃSKI
Artykuł z numeru Budo Karate:
