KIHON (techniki podstawowe)
Kihon to trening technik podstawowych.
Karate jako całość, składa się z trzech elementy: kihon, kata, kumite. Podobnie jak dom,
który buduje się od fundamentów, nie zaś od
komina, tak w karate, by przejść do walki (kumite), która jest szczytem umiejętności, trzeba najpierw poznać techniki podstawowe. Mówi się,
że sercem karate jest walka, zaś sercem walki -
kihon, czyli techniki podstawowe.
Na kihon składają się:
- postawy (dachi),
- pozycje rąk (kamae-te),
- pchnięcia (tsuki),
- uderzenia
(uchi, ate),
- bloki (uke),
- nakrycia (tensho),
- kopnięcia (keri),
- techniki obrotowe (kaiten-waza),
- techniki z wyskoku (tobi-waza),
- techniki walki
w leżeniu i przysiadzie (ne-waza),
- umiejętność
padania (ukemi-waza),
- techniki uników (rusui-waza),
- podcięcia (kari),
- rzuty (nage).
W turniejowym karate 70% zwycięskich
technik, to techniki nożne.
Stare przysłowie kendo mówi: „Jeśli miecz jest prawdziwy, w sercu
jest prawda" i na odwrót. Oznacza to, że serce
człowieka trzymającego miecz przemawia przez
ten miecz. Można tę maksymę odnieść do karate, tylko zamiast miecza, mówić będziemy o ciele. Dlatego karateka musi troszczyć się o swoje ciało, gdyż staje się ono dla niego środkiem
walki. A metodą, która zmienia pięści i stopy
w środki walki, jest właśnie kihon.
KATA (formy)
Kata to z góry przygotowane formy demonstrowania obrony, ataku i kontrataku. Sosai Masutatsu Oyama twierdził, że aby
zrozumieć kata, trzeba myśleć o karate jako
o swego rodzaju języku. Techniki karate interpretować można jako litery alfabetu, kata (formy) będą odpowiednikiem wyrazów i zdań,
a kumite (walka) - rozmową.
Wszystkie style karate, zarówno chińskie,
jak i japońskie czy koreańskie, zawierają kata
jako ogólną część treningu.
Wiele nauczanych dziś kata ma bardzo długą
historię, były one wielokrotnie zmieniane i modyfikowane przez mistrzów wprowadzających własną interpretację niektórych ruchów. Jeszcze dzisiaj mistrzowie poszczególnych stylów zmieniają techniki, postawy lub ruch, po wielu latach
praktyki i medytacji nad danym kata.
Aby perfekcyjnie opanować jeden układ należy go ćwiczyć od trzech do niekiedy nawet
dziesięciu tysięcy razy.
KUMITE (walka)
Pierwotnie walka w karate była konfrontacją
na śmierć i życie, takie bowiem były realia,
w których karate powstało. Wówczas w tej
walce nie było żadnych ograniczeń.
Różnie
przedstawiają się dziś metody walki w poszczególnych stylach karate. Albo dopuszcza się
w nich atak na głowę i szyję, zakładając jednak,
że uderzenia nie mogą dochodzić bezpośrednio
do ciała przeciwnika, albo muszą być zatrzymywane tuż przed osiągnięciem celu (shotokan),
albo stosuje się ochraniacze na tułów, dopuszczając nań uderzenia i kopnięcia, głowę wyłącza
się jako cel ataku (taekwondo), czy też walczy
się wkładając plastykowe hełmy, rękawice i protektory, dopuszczając atak na głowę i korpus.
W karate kyokushin wolna walka (jiyu-kumite) jest najbardziej zaawansowaną formą karate
- jego esencją. Twarz, szyja, kręgosłup, genitalia i stawy kolanowe są wyłączone jako cel ataku. Istnieje duża różnica między walką
budo-karate (w dojo), a zawodami sportowymi.
W praktyce okazuje się, że zawodnik osiągający
sukcesy sportowe niekoniecznie jest dobry
w wolnej walce. Nie należy zapominać, że powinno się dążyć do szczytu umiejętności w karate, którym jest walka budo-karate, a także
doskonałość pozwalająca na sukces w walce
bez względu na przepisy. Bardzo istotny jest
więc trening techniki podstawowej oraz kata.
TAMESHI-WARI
(sztuka łamania przedmiotów)
Tameshi-wari są ważnym elementem treningu karate na poziomie mistrzowskim. Podczas turniejów zawodnicy przystępują do próby
tameshi-wari, łamiąc sosnowe deski
(30x20x2,5 cm) czterema różnymi technikami:
- seiken (pięść),
- shuto (kant dłoni),
- empi (łokieć),
- kakato (pięta).
Rekord złamanych desek należy
do Akira Masuda, ustanowiony w 1984 roku.
Złamał on 6 desek - techniką seiken, 7 desek -
empi, 8 desek - shuto i 8 desek - kakato, razem
29 desek.
